ارزیابی تأثیر عمق نفوذ دیوار آب بند بتن پلاستیک در هسته ی رسی سدهای خاکی

تراوش و جریان آب در خاک یکی از مهم ترین مسائل و عوامل موثر در طراحی سدهای خاکی می-باشد. روش های مختلفی برای کنترل تراوش از فونداسیون سدها وجود دارد. یکی از روش های کنترل تراوش استفاده از دیوار آب بند بتن پلاستیک می باشد. با توجه به این که در محل اتصال دیوار آب بند به هسته ی رسی گرادیان هیدرولیکی بالایی وجود دارد و هم چنین با گذشت زمان و فشار بیش تر خاکریز بالای دیوار، نشست قابل ملاحظه ای در خود دیوار اتفاق می افتد، احتمال وقوع ترک در دیوار، نشت آب و وقوع پدیده ی فرسایش در محل اتصال وجود دارد. از طرف دیگر به علت اختلاف مشخصات مصالح و سختی دیوار آب بند و هسته، احتمال تمرکز تنش و رفتار تنش - کرنش متفاوت در محل اتصال وجود دارد. بنابراین یکی از مواردی که برای طرح هر سیستم آب بندی و به خصوص دیوار آب بند بتن پلاستیک در سدهای خاکی باید مورد توجه قرار گیرد، اتصال آن با بدنه ی سد است. در این پایان نامه به ارزیابی تأثیر عمق نفوذ دیوار در داخل هسته ی رسی پرداخته شده است. برای این منظور سد عنبران به عنوان مطالعه ی موردی انتخاب شده است و طول نفوذهای مختلف شامل عمق نفوذهای 0، 1، 2 و 3 متر در نظر گرفته شده و مدلسازی و تحلیل صورت گرفته است و نتایج بدست آمده با هم مقایسه شده است. برای انجام مدلسازی عددی و تحلیل های تنش و تغییر مکان در حالت استاتیکی؛ شامل مراحل پایان ساخت و آبگیری اولیه از نرم افزار2007 geostudio و flac2d و در حالت دینامیکی از نرم افزار flac2d استفاده شده است. براساس نتایج بدست آمده، عمق نفوذ دیوار در هسته نقش موثری در میزان عبور آب، گرادیان هیدرولیکی و وضعیت تنش و تغییر مکان در دیوار و محل اتصال خواهد داشت و عمق نفوذ 2 متر به عنوان عمق نفوذ حداکثر بهینه انتخاب می شود. کلمات کلیدی: دیوار آب بند بتن پلاستیک، نفوذ دیوار در هسته، گردیان هیدرولیکی، وضعیت تنش - کرنش، سد عنبران، پایان ساخت، آبگیری اولیه، تحلیل دینامیکی، نرم افزار2007 geostudio، نرم افزار flac2d